BIO

Artur Ruciński – baryton


Należy do grona najwybitniejszych śpiewaków operowych na świecie. Jego kunszt wokalny znajduje uznanie widowni i krytyki oraz otwiera mu drogę do największych i najbardziej prestiżowych scen operowych. W sezonie 2009/2010 austriacki magazyn „Festspiele” umieścił artystę na liście 20 najlepszych śpiewaków operowych na świecie. W lutym 2016 zadebiutował na deskach nowojorskiej Metropolitan Opera w roli Sharplessa w Madama Butterfly Pucciniego.

Artur Ruciński jest absolwentem Akademii Muzycznej im. Fryderyka Chopina w Warszawie. W 2002 roku zadebiutował na deskach Teatru Wielkiego – Opery Narodowej w Warszawie w partii tytułowej w Eugeniuszu Onieginie Piotra Czajkowskiego. Występował na tej scenie w najważniejszych partiach barytonowych, m.in. jako: Janusz w Halce, Papageno w Czarodziejskim Flecie, Sharpless w Madama Butterfly, książę Jelecki w Damie Pikowej (pod batutą Valerego Gergieva), Walenty w Fauście w reż. Roberta Wilsona. Współpracuje również z teatrami operowymi w Krakowie, Poznaniu, Łodzi, Wrocławiu, Bydgoszczy i Gdańsku.

Debiut na deskach Berlińskiej Staatsoper w roli Oniegina w 2009 r. pod batutą Daniela Barenboima był wielkim sukcesem i początkiem jego błyskotliwej kariery. W tym samym roku wystąpił w Teatro Liceu w Barcelonie w tytułowej roli w operze Karola Szymanowskiego Król Roger. Rok później wziął udział w otwarciu sezonu w Staatsoper w Hamburgu w Łucji z Lammermoor obok m.in. Piotra Beczały. Powrócił do tego teatru, aby wystąpić w Cyruliku sewilskim Gioacchino Rossiniego oraz w Traviacie i Falstaffie Giuseppe Verdiego. Na przełomie 2010/2011 wystąpił w Walencji pod batutą Maestro Lorina Maazela jako Lescaut w operze Manon Julesa Masseneta. Ponowne zaproszenie do tego teatru zaowocowało występami w partii Oniegina. W Filharmonii w Oslo oraz w Goldener Saal Musikverein w Wiedniu oklaskiwany był w Carmina Burana Carla Orffa. W tym samym sezonie zaśpiewał po raz pierwszy także w słynnej Arena di Verona w Romeo i Julii Charlesa Gounoda. Do Arena di Verona powrócił rok później.

W sezonie 2011/2012 ponownie wystąpił w berlińskiej Staatsoper w roli Hrabiego Almavivy w Weselu Figara ponownie pod batutą Daniela Barenboima. Sezon ten obejmował również występy w Los Angeles Opera w roli Marcella w Cyganerii Giacomo Pucciniego. Sukces w tej roli zaowocował zaproszeniem do Metropolitan Opera w Nowym Jorku, a występ w roli Francesco w operze I Masnadieri Giuseppe Verdiego w Teatro di San Carlo w Neapolu wytycza nowy kierunek w jego karierze jako barytona verdiowskiego. W sezonie 2012/2013 wystąpił w Bilbao w Traviacie, w Staatsoper w Hamburgu jako Ford w Falstaffie, w Teatro La Fenice w Wenecji w I Masnadieri, w Opera Bastille w Paryżu w Falstaffie, w Theater an der Wien oraz na deskach Arena di Verona wcielając się w postać Hrabiego Luny w Il Trovatore.

Sezon 2013/2014 wypełniły występy w Teatro Regio di Parma (I Masnadieri), Teatro Petruzzelli w Bari (Falstaff), Bayerische Staatsoper w Monachium (Onegin), Oper Frankfurt (Falstaff), Operze w Budapeszcie (Le nozze di Figaro), a także debiut w kolejnej roli verdiowskiej – jako Ezio w koncertowym wykonaniu Attili w Teatrze Wielkim – Operze Narodowej w Warszawie.

Wiosną 2014 wystąpił po raz pierwszy w londyńskiej Royal Opera House – Covent Garden jako Giorgio Germont (Traviata). W listopadzie zaś zadebiutował w Teatro alla Scala w Mediolanie (Simon Boccanegra z Placido Domingo w roli tytułowej), następnie zaśpiewał w Teatro La Fenice w Wenecji (Il trovatore). Rok 2015 rozpoczął pierwszymi w swojej karierze występami w berlińskiej Deutsche Oper (Traviata), niedługo potem powrócił na deski Teatru Wielkiego – Opery Narodowej w Warszawie jako Oniegin, wystąpił także w Walencji (Don Pasquale) oraz w Staatsoper w Hamburgu i Operze w Zurychu (Lucia di Lammermoor). Zwieńczeniem sezonu artystycznego 2014/15 była sierpniowa seria spektakli Il Trovatore na Festiwalu w Salzburgu.

We wrześniu 2015 na scenie paryskiej Opera Bastille zaśpiewał Don Giovanniego. Pod koniec tego roku dokonał prawykonania jednego z ostatnich dzieł Henryka Mikołaja Góreckiego Sanctus Adalbertus, a także, wraz zespołami Filharmonii Narodowej pod dyrekcją Jacka Kaspszyka nagrał Stabat mater Karola Szymanowskiego dla wytwórni Warner Classics. Przed lutowym debiutem w nowojorskiej Metropolitan Opera podziwiany był jako Eugeniusz Oniegin w Royal Opera House w Londynie (styczeń 2016), do której powrócił wkrótce na serię przedstawień Łucji z Lammermoor. Występy w Gran Teatre del Liceu w Barcelonie i w Arena di Verona zwieńczyły sezon 2015/16.

Pierwsze miesiące 2017 roku w kalendarzu artysty wypełniają kolejne spektakle Łucji z Lammermoor (Covent Garden oraz New National Theater w Tokio) oraz powrót do Gran Teatre del Liceu w Barcelonie (Il Trovatore).

Sezon artystyczny 2017/18 wypełniły kolejne realizacje oper verdiowskich: La Traviata w San Francisco Opera i I Masnedieri w Rzymie. W paryskiej Opera Bastille Artur Ruciński wcielił się po raz pierwszy w rolę Gianniego Schicchi oraz wystąpił w serii przedstawień La Boheme Pucciniego. W czerwcu i lipcu 2018 oklaskiwany był przez publiczność Teatro Real w Madrycie jako Enrico Ashton w Lucia di Lammermoor. W listopadzie i grudniu 2018 zaśpiewał po raz pierwszy w Chicago Lyric Opera (Il Trovatore) oraz wystąpił z koncertowym wykonaniu Luizy Miller Verdiego w Monte Carlo. Pierwszą połowę 2019 r. w kalendarzu Artysty wypełniły spektakle m.in. w Zurichu (Lucia di Lammermoor), Opera National de Paris (Jolanta) i Madrytu (Il Trovatore).

Latem 2020 wystąpił w Teatro Real w Madrycie (Traviata), do którego powrócił jesienią jako Renato w Balu maskowym Verdiego. W czerwcu i lipcu 2021 ponownie gościł w Teatro Massimo w Palermo na Sycylii. W kolejnym sezonie Artura Rucińskiego oklaskiwano w teatrach od Suntory Hall w Tokio (Traviata), przez m.in. Monte Carlo (Korsarz), Neapol (Eugeniusz Oniegin) po Metropolitan Opera w Nowym Jorku (La Boheme, Łucja z Lammermoor).

W bieżącym sezonie artystycznym 2022/23 Artysta występuje w Zurichu, Madrycie (po raz pierwszy jako Amonasro w Aidzie), Nowym Jorku (Traviata i Fedora). Powraca także na deski teatrów niemieckich: do Staatsoper Monachium i Berlina (Traviata).